Осыдан он жыл бұрын қазақ тілі мәселесі саяси талапқа кірмейтін еді. Оның себебі көп:
- Елдегі қазақша сөйлейтіндердің саны аз еді
- Қазақ тілінің даму траекториясы оң еді
- Халық болашаққа сенетін еді
- Ең бастысы әлеуметтік желілерде белсенділік аз еді…
Мінбеде Мұхтар Шаханов, Қазыбек Иса, Оразкүл Асанғазы секілді тұлғаларға сенім артып, басқамыз «Асхананың Алпамысы» боп үстелді ұрғылаудан әрі аса алмадық.
Қазір жағдай өзгерді, әлеуметтік желілердегі белсенділіктің артуы күрт өзгертіп жіберді. Әр адам асханадағы айтқандарына қосылатын жандардың көп екенін көрді, сонша адамның қолдайтынын көрді. Үнемі қазақ тіліне деген қысымды да әлеуметтік желілерден естіген сайын өзіне жасалған қысымдай сезінді.
Ақыры Қазақ тілі саяси талапқа айналды. Бұрынғыдай емес, қазақша сөйле деушілердің қатары көбейді.
Ал билік бұны түйсінбеген секілді. Әлі 10 жыл бұрынғы риторикасын қайталап, әлі күйсеп келе жатыр.
Бұл жай ғана күңкіл емес, саяси талап. Оған көңіл бөлмеу билікке қауіп. Мың жерден тұрақты сезінсең де, саяси талабы орындалмаған қоғам популистердің соңынан еруге дайын болады. Саяси талабы орындалмаған қоғам радикалдана бастайды. Оның алғашқы белгілерін көріп бастадық қой.
Енді билік қазақ тіліне басқаша қарамаса, радикализмді ауыздықтау қиынға түседі. Қымбатқа түседі…
