Бірақ оның бәрінен «сұмдығы» – кез келген жағдайды алдын-ала екі үш жүрістен есептеп ойлайтындығы еді. Ол туралы біраз айтуға болатын еді. Бірақ осы ойлау жүйесіне қатысты мынадай көңілді әңгіме болып еді.
Студент кезіміз. Достарыммен бірге әңгімелесіп отырмыз. Әңгімеміз бір кезде жын-шайтанға ауысып кетті. Сөйтіп отырғанда, күн қарайып, кеш болыпты. Үйге қайтпақ болып, жаңағы Әлібек, сосын Сатыбалды деген тағы бір досымыз бар, шығып кеттік.
Әлгі әңгіменің әсерінен шыға алмасақ керек, жалғасын тапты. Бір кезде Сатыбалды:
– Осы шайтан ит боп көрінетіні бар екен, пісміллә десең жоқ боп кетеді деп үлкендер айтып отыратын – деді. Оны мен де естігенімді айтып, құптап жатыр ем, Әлібек тұрып:
– Мен сол піссімілләні да айтқым келмейді – дейді жұлып алғандай.
– Неге – дестік таңдана.
– Өздерің қараңдаршы, пісміллә дегенде жоқ боп кетсе, ваще қорқынышты емес пе, одан да ит деп ойлап жүре берейік – дегені.
Сатыбалды екеуміз күлкіден жарылдық. Рас қой, бір жағынан. Одан кейінгі жағдайды кім ойлаған?! «Әй, үйтпесең, Жұмашев боласың ба?»
Әлібектің осы әңгімесі есіме түскен сайын, әлі күнге рахаттанып күліп аламын. Бүгін де өзімнің жұмыстастарыма айтып, оларды бір күлдіріп алдым 🙂
